Մի օր, երբ մենք նորոգում էինք պապիկիս տունը, ամեն ինչ փոխվում էր՝ պատերը նորից ներկվում էին, հատակները փայլեցվում էին, իսկ կահույքը կամ թափվում էր, կամ փոխվում։ Բայց հյուրասենյակի մի անկյունում երկու հին աթոռներ կանգնած էին, կարծես թե նրանք չէին ցանկանում «հեռանալ»։
Դրանք պարզապես հին ու լքված տեսք ունեին։
— «Այս աթոռներն արդեն մաշվել են», — ասաց հայրիկս, նրանց վրա լուրջ նայելով։ «Պետք է դրանք նետել։ Միայն թե, եթե այրենք, ամեն ինչ կդառնա ավելի մաքուր»։
Բայց մինչև մեզնից մեկը դիմեր որևէ քայլի, մտավ հորեղբայրս, որ նրա աչքերում այնպիսի մի վառություն կար, կարծես թե որևէ թանկարժեք գանձ է հայտնաբերվել։
— «Ոչ, ոչ, սպասեք մի պահ։ Այս աթոռները խառնված են տան հոգու հետ», — ասաց նա ժպիտով։ «Թող ինձ վերականգնեմ դրանք»։
— «Վերականգնել այս աթոռները?» — ծիծաղեց հայրիկս։ «Դրանք չի կարելի վերականգնել»։
— «Կարող եմ, տուր ինձ մի քանի օր», — պատասխանեց հորեղբայրս։
Մի քանի օր անց նա վերադարձավ․ երկու աթոռները լիովին վերականգնված էին։
Դրանք անճանաչելի էին դարձել։ րանք չէին միայն նոր տեսք ստացա՝ նրանք դարձել էին տանիք տան մեջ։ Մի աթոռը տեղադրվեց բուխարու մոտ, մյուսը՝ պատուհանի մուտքի մոտ։ Ամեն մեկ հանգստացրեց և այդտեղ պատահական ժպտաց մի հայացքով։
Այս երկու աթոռներն այլևս պարզապես կահույք չէին— նրանք դարձան մեր ընտանիքի պատմության ներկաներ, հիշեցնելով մեզ այն մասին, որ երբեմն այն, ինչ ուզում ենք վերականգնել, դեռևս շատ բան ունի ավելացնելու💛🪑🪑✨
