Մի պայծառ, քամուց համբուրված օր ☀️🌬️ գյուղացիները հավաքվեցին անհանգիստ լռության մեջ, մինչև որ մի սև ագռավ 🦅 անունով Արաքսը վայրէջք կատարեց դագաղի վրա ⚰️, աչքերը փայլում էին ինչպես գաղտնիքներ 👁️: Նրա հետապնդող ճիչը 💔 արձագանքեց օդում 😢😭: Դա վիշտ էր… թե՞ նախազգուշացում: ⚠️ Ասում են, որ եթե երբևէ գերեզմանի մոտ ագռավ տեսնեք 🪦, կանգ առեք. Էլիզաբեթը կարող է դեռ դիտել 👁️🗨️: Կախարդանքը երբեք չի մահանում… այն միայն փոխակերպվում է ✨🌙:
Մի արևոտ օր մարդիկ հավաքվեցին փոքրիկ գյուղական գերեզմանատանը՝ հրաժեշտ տալու Էլիզաբեթին՝ մի կնոջ, որին երկար ժամանակ կախարդ էին համարում: Նա ապրում էր անտառի եզրին միայնակ և միշտ ուղեկցում էր Արաքս անունով մի սև ագռավ։ Մարդիկ վախենում էին նրանից, բայց գաղտնի նա օգնում էր նրանց՝ բուժելով հիվանդներին, գտնելով կորածներին և կանխատեսելով աղետները։
Երբ Եղիսաբեթը մահացավ, գյուղացիները տատանվելով մասնակցեցին նրա հուղարկավորությանը՝ ծանրաբեռնված մեղքի զգացումով, որ երբեք իսկապես չէին ընդունել նրան։ Սակայն ամենազարմանալի պահը եկավ, երբ դագաղը պատրաստ էր իջեցվելու գետնին։ Երկնքից իջավ սև ագռավը՝ Արաքսը։ Նա նստեց դագաղի վրա, նրա փետուրները փայլում էին կեսգիշերային փայլով, և նայում էր հավաքվածների աչքերին, կարծես դատողություն անելով։
Հանկարծ քամի բարձրացավ՝ ծաղկի թերթիկներ ցրելով օդում։ Սկզբում մարդիկ կարծեցին, որ դա պարզապես պատահականություն է, բայց հետո Արաքսը բարձր, հուսահատ ճիչ արձակեց, որը հնչում էր որպես մարդկային վշտի։ Լիանա անունով մի երիտասարդ կին առաջինը հասկացավ՝ դա նշան էր։ Նա ծնկի իջավ դագաղի մոտ և հանկարծ հիշեց, որ Եղիսաբեթը մի անգամ փրկել էր իր մոր կյանքը։
Երբ մյուսները տեսան Արաքսի վարքագիծը, սկսեցին լաց լինել՝ ոչ միայն Եղիսաբեթի, այլև իրենց վախի և անտարբերության համար։ Ագռավը մնաց այնտեղ մինչև դագաղը իջեցրին և հողը դրեցին դրա վրա։ Այնուհետև, առանց որևէ ձայն լսելու, նա թռավ դեպի երկինք և անհետացավ կապույտի մեջ։
Այդ օրվանից գյուղացիները կասեին. «Եթե գերեզմանատանը սև ագռավ տեսնեք, հիշեք Եղիսաբեթին։ Նա դեռ լսում է, դեռ տեսնում է և, հնարավոր է,… արդեն ներել է»։
