Մի օր, երբ արևը պայծառ փայլում էր, ես որոշեցի վերջապես կարգի բերել մեր խորդանոցը։ Դարավոր փոշու շերտերը, կոտրված արկղերը ու անհայտ պարունակությամբ տուփերը մի տեսակ գրավում էին ինձ։
Քայլելով խորդանոցի խորք՝ աչքս ընկավ մի հին, փայտե պահարանիկ-սեղանի վրա, որը հազիվ էր երևում հին վարագույրի ետևից։
— Սա ո՞ւր է գալիս, — զարմանքով հարցրեց ամուսինս, երբ ես դուրս բերեցի սեղանը՝ փոշոտ, մաշված, բայց ինչ-որ անբացատրելի հմայքով։
— Ես չգիտեմ, բայց մի բան ինձ ասում է, որ սա պիտի վերածվի մի հրաշքի, — ժպտացի։
Նա ուշադիր նայեց, մի քիչ հեգնանքով քմծիծաղ տվեց, բայց հետո գլխով հաստատեց․
— Լավ, կփորձեմ վերանորոգել։ Բայց եթե ես դա նորոգեմ, դու ամեն օր պետք է սուրճով հյուրասիրես ինձ։
— Գործարք ընդունված է։
Ամուսինս օրեր շարունակ աշխատեց։ Նրբորեն հղկեց, փայտը վերականգնեց, ներկեց այն սպիտակ՝ մի փոքր հնաոճ շեշտադրումներով։ Երբ առաջին անգամ տեսա արդյունքը՝ բառացիորեն սիրահարվեցի։ Այն դարձել էր մի շքեղություն՝ սպիտակ մակերեսով, փայլուն բռնակով ու ջերմ հուշերով։
Այժմ այն իմ ննջասենյակում է, լամպի կողքին, վրան՝ իմ սիրելի գրքերն ու թեյի բաժակը։ Երբեմն նստում եմ ու նայում նրան։
— Իմ փոքրիկ գեղեցիկ սպիտակ սեղանիկ, դու իսկապես արժանի էիր այս երկրորդ շնչին։
Իսկ ամուսինս միշտ ծիծաղում է՝
— Իսկ իմ սուրճը՞։
— Ահա գալիս է, վարպետ ջան։ ☕✨
Ամեն անգամ այդ գեղեցիկ կոմոդը տեսնելիս, ժպտում եմ։ ԻՆձ շատ է դուր գալիս։ Ստացվում է, որ բոլոր հին իրերին կարելի է երկրորդ կյանք պարգևել։
