– Բարի լույս, իմ աղջիկ…
Հանկարծ, նրա սրտում ինչ որ բան թրթռաց՝ ծանոթ, վաղուց մոռացված մանկության շշուկ… 🕊️💭
Սիրան մեղմ պատասխանեց, մատիտը սեղմելով կրծքին.
– Պապ, սպասում եմ քեզ, պապ ջան… ✏️❤️
Նրա հայացքը մնաց նկարի վրա։ 🖼️
Նա գիտեր, որ հայրը մոտ է…
Բայց սա դեռ պատմության սկիզբն էր… 🌙
📍 Այս հուզիչ պատմության շարունակությունը մեկնաբանության դաշտում հղմամբ՝ բաց մի թողեք… 😢💬👇
Աշնան ցրտաշունչ առավոտ էր։ Սիրան կանգնած էր հյուրասենյակի անկյունում՝ լուռ, հոր՝ Արմենի լուսանկարի դիմաց։ Նա զինվորական համազգեստով էր՝ դեմքին թեթև ժպիտով, ինչպես միշտ՝ ուժեղ, բայց այդ ժպիտն այսօր այլևս մխիթարող չէր։ Այն դադարել էր պատկանել ներկային և դարձել էր հիշողության մի բեկոր։
Աղջկա ձեռքերում պարզ մատիտ կար։ Նա փորձում էր ավարտել հոր դիմանկարը՝ սրտով զգալով ամեն գիծը։ Բայց աչքերը լցված էին, ու երկու խոշոր արցունք սահեցին այտերով՝ մեկը նրա նկարչական թղթի վրա, մյուսը՝ մատիտի։ Ամեն կաթիլ իր մեջ կրում էր մի ամբողջ մանկություն՝ բացակայող գրկախառնություններով, անկատար պատմություններով։
Վարագույրները մեղմ ճոճվում էին քամուց, մազերն աննկատ շարժվում էին դեմքին, բայց Սիրան անշարժ էր։ Նրա հայացքը սառել էր լուսանկարի վրա՝ կարոտած, ցավով լեցուն։ Թվում էր՝ ժամանակը կանգ էր առել, իսկ այս մի պահը կդառնար հավերժություն։
Նա կամաց շշնջաց.
– Ես դեռ սպասում եմ քեզ, պապ…
Հանկարծ մի թեթև ձայն կարծես արձագանքեց սրտի մեջ՝ մանկության ծանոթ շշուկ․
– Բարի առավոտ, աղջիկս…
Սիրտը դադարեց մի պահ՝ կարծես լսեց, զգաց, իսկ հետո կրկին սկսեց բաբախել՝ դանդաղ, ծանր։ Նա սեղմեց մատիտը սրտին, կարծես այնտեղ էր պահված վերջին հուշը՝ այն ամենը, ինչ մնացել էր սիրո, ուժի և կորուստի հետևից։
Նրա աչքերը կրկին փակվեցին՝ ժպտացող դեմքի դիմաց։ Նա տեսավ իրենց այգում քայլող հորը, նրան դիմաց առնող իրեն՝ փոքրիկ, գրկող։
Բայց բացելով աչքերը՝ միայն լուսանկարն էր այնտեղ։ Եվ արցունքները նորից գլորվեցին։
Սերը չէր մահացել։ Այն ապրում էր ամեն գծի մեջ, ամեն թեթև քամու փչոցի, ամեն գիշեր գրկած բարձի՝ և աղջկա աչքերում՝ հավերժ։
