Որոշել էի վերջապես տիրապետել տանտիրուհու բարդագույն արհեստներից մեկին՝ ձուկ մաքրելուն։ Ամուսինս ոգևորված տուն էր բերել մի մեծ ձուկ՝ «Այսօր դու պիտի փորձես մենակ պատրաստել» ոգևորությամբ։ Ես էլ, ինքնավստահությունս ուսերիս դրած, մոտեցա խոհանոցին՝ գլուխ գովալով, թե «էն մի քանի թեփուկը ի՞նչ են որ»։
Առաջին շարժումը կատարեցի՝ ու… պյուուուուֆֆֆ՝ թեփուկները սկսեցին թռչել բոլոր կողմերը։ Մի հատը հայտնվեց աչքիս մեջ, մյուսը՝ աման լվանալու ջրի մեջ, իսկ մեկը՝ նույնիսկ ամուսնուս կոֆեի գավաթում (ավաղ, ուշ նկատեցինք)։ Մեր կատուն շփոթված էր․ նա չէր հասկանում՝ սա ուտելու բան է, թե խաղալիք։
Ես հուզված էի, խուճապահար, բայց չէի հանձնվում։ Հանկարծ սայթաքեցի՝ թեփուկների վրայով, դանակը ձեռքիցս թռավ ու տուփի մեջ ընկած հացը կտրտեց այնպես իդեալական, որ կարելի էր նոր միստրիոմ շոու բացել։ Ամուսինս ծիծաղից գրեթե ընկավ հատակին։
Ու հենց այդ պահին, ինչպես հեքիաթում, դուռը բացվեց ու ներս մտավ մայրիկս։ Նայեց խոհանոցի «պայթած» վիճակին, ինձ՝ թեփուկներով պատված, ժպտաց ու ասաց․ «Արի սովորեցնեմ քեզ մի գաղտնիք»։
Նա բացեց մեծ ցելոֆանե պայուսակ, դրեց մեջը ձուկը ու ցույց տվեց՝ ինչպես մաքրել առանց քաոսի։ Դրանից հետո իմ խոհանոցում այլևս ոչ մի ձկան պայթյուն չի եղել։ Իսկ պատմությունն ապրում է ընտանիքիս ծիծաղի մեջ։ 😄🐟
