Տատիկս իր խոհանոցում ուներ երկու հին տապակ, որոնք կարծես փրկվել էին ջրհեղեղից: Ամեն անգամ, երբ տեսնում էի նրանց, մտածում էի՝ «Ժամանակն է դեն նետելու»։ Մի օր համբերությունս հատեց ու որոշեցի նետել աղբամանի մեջ։ — Ո՞ւր ես տանում։ — հարցրեց մորաքույրս: «Նրանք այլևս չեն կարող փրկվել»: — պատասխանեցի ես՝ թափահարելով տապակները։ Նա ժպտաց և ասաց. «Համբերություն սիրելիս»: Մեկ ժամ անց նա հրաշք գործեց։ Տապակները փայլում էին: ✨ Մի շտապեք դեն նետել, երբեմն համբերությունը վերակենդանացնում է հին իրերը: 🌟
Տատիկս իր խոհանոցում ուներ երկու հին տապակ, որոնք կարծես փրկվել էին ջրհեղեղից: Ամեն անգամ, երբ տեսնում էի նրանց, մտածում էի՝ «Ժամանակն է դեն նետելու»։ Բռնակները մաշված էին, իսկ մակերեսները ծածկված էին քերծվածքներով և բծերով։ Բայց մի օր համբերությանս բաժակը լցվեց ու այլեւս չկարողացա դրանց վրա նայել։ Երկու տապակը ձեռքիս ուղղվեցի դեպի աղբամանը՝ պատրաստ հրաժեշտ տալ այս մասունքներին։
— Ո՞ւր ես տանում։ — Հարցրեց մորաքույրս՝ իրեն հատուկ հետաքրքրասեր հայացքով խոհանոցից դուրս նայելով։
Ես թափահարեցի տապակները և պատասխանեցի. «Սրանք իրենց դարն ապրել են: Ես վստահ էի, որ ճիշտ եմ անում։
Մորաքույրս ժպտաց և ասաց. պարզապես մի փոքր համբերություն և ամեն ինչ լավ կլինի։
Ես թոթվեցի ուսերը, բայց գիտեի, որ մորաքրոջս հետ վիճելն անօգուտ է։
Մեկ ժամ անց խոհանոցից սկսեց տարօրինակ հոտ գալ։ Երբ գնացի ստուգելու, տեսա մորաքրոջս օգտագործեց անուշադրի սպիրտ, ձեռնոցներ և մաքրման մի քանի խորհրդավոր մեթոդներ։ Երդվում եմ, որ նա ալքիմիկոսի տեսք ուներ։Երբ նա ավարտեց, ես չէի հավատում իմ աչքերին:
