Այս օրն են ծնվել հայ բանաստեղծության երկու կենտրոնական դեմքեր՝ Սիամանթոն և Վահագն Դավթյանը։ Այս առիթով իր սոցցանցային էջում համեմատական, համառոտ ու տեղին անդրադարձ է կատարել գրականագետ Ս. Գրիգորյանը:
Երկու գրողներն էլ ծնվել են Հայկական լեռնաշխարհի նույն տարածքում։ Սիամանթոյի ծննդավայր Ակնը և Դավթյանի ծննդավայր Արաբկիրը իրարից հեռու են ընդամենը 50 կիլոմետր։
Սիամանթոն (Ատոմ Յարճանյան) 20-րդ դարի սկզբի հայ բանաստեղծության խոշորագույն դեմքերից է, արևմտահայ ազատ բանաստեղծության մեծագույնը, ազգային ոճիրի ամենահզոր պատկերագրողը, ոճրերգությանը շեքսպիրյան խորք և համամարդկային մակարդակ հաղորդողը։
Վահագն Դավթյանը 20-րդ դարի երկրորդ կեսի հայ բանաստեղծության խոշորագույն դեմքերից է, հայկական ռոմանտիկական քնարերգությունը շարքերով և պոեմներով քնարավիպական արվեստի բարձունքին հասցնողը, ծագումով արևմտահայ, որ ընտանեկան լեզվահիշողությամբ իրեն փոխանցված արևմտահայերենը նրբորեն ձուլեց արևելահայերենին, բանաստեղծության գիտուն և փիլիսոփա։
Հայկական լիարժեք պետականության կայացման պարագայում Սիամանթոյի և Վահագն Դավթյանի ընտիր գործերը իրենց դասականությամբ կդառնան հայկական դպրոցի զարդը։
Ով ուզում է դառնալ լավ գրող, ծայրից ծայր, ուշադիր և խորությամբ պիտի կարդա Սիամանթոյի և Վահագն Դավթյանի բոլոր գործերը։ Մնացյալը ունայնություն է։
