Անփոխարինելի և գեղեցիկ է Ա. Խոստիկյանի ինքնատիպ ներկայությունը հայկական մշակութային դաշտում: Արտակարգ տաղանդավոր անհատը շարունակում է մնալ իր բնույթով բացառիկ կերպար:
Իսկզբանե բժշկի մասնագիտությունն ընտրած և բժշկականում ուսանող Արմենը որոշում է այնուամենայնիվ թողնել բժշկական ուսոմնառությունը և գնալ հոգու ձայնի հետևից: Նա ընդունվում է թատերական ինստիտուտ:
Նա սկսում է զբաղվել սիրելի ու հոգեհարազատ մասնագիտությամբ հայ բեմի մեծանուն ու հանճարեղ դեմքերի կողքին: Նա կերտում է այնպիսի դերեր, որոնք շուտով տիպային են դառնում և սիրվում բոլորի կողմից:
Նույնիսկ դրվագային դերերը հիշվում են ու տպավորվում: Հիշենք «Ոսկե ցլիկը» ֆիլմում նրա կերտած դերը:
Այստեղ դերասանի բոլոր արտահայտություններն այնքան տպավորիչ ու սիրելի են դարձել, որ մինչև հիմա մեջբերվում են տարբեր առիթներով:
Ա. Խոստիկայնը մեկն էր այն նվիրյալներից, ով հետանկախության դժվարին տարիներին իր նվիրյալ աշխատանքով կարողացավ թեթևացնել ժողովրդի մտքերն ու լիաթոք ժպիտ պարգևել նրան:
Լրանում է ինքնատիպ դերասանի իննսունհինգամյակը:
