Թեմիկ Խալափյանը գրում է․ «Ինչի մասին որ ուզում եմ պատմել, ինձ պատմել է գրականագետ Սերգեյ Ումառյանը։ Խոսքը Հրաչյա Աճառյանի ու Մանուկ Աբեղյանի՝ լեզվի վերաբերյալ ունեցած տարաձայնության մասին է։
Հայոց լեզվի ինչ-ինչ սկզբունքների վերաբերյալ տարաձայնություններ են առաջանում այս երկու լեզվաբանների միջև։
Այս հողի վրա էլ, մեր երկու լեզվաբանները խռովում են իրարից ու երկար ժամանակ չեն խոսում իրար հետ։
Անցնում է երկար ժամանակ, սրանք դեռ մնում են իրենց ասածին։ Մոտիկ ընկերներին հաշտեցնելու փորձերը արդյունք չեն տալիս։
Գալիս է մի ժամանակ, Մանուկ Աբեղյանը ծանր հիվանդանում է և մահամերձ պառկած է լինում։
Ընկերներից մի քանի հոգի գնում են Աճառյանենց տուն ու փորձում են համոզել՝ գնալ ու հաշտվել Մանուկի հետ։
— Չէ՛, չե՛մ հաշտվի, — կտրուկ հրաժարվում է Աճառյանը։ Վերջապես, Աճառյանը տեղի է տալիս ընկերների թախանձանքին, ու միասին գնում են Աբեղյանենց տուն։
Տուն են մտնում, բայց էլի Աճառյանը ընդիմանում է և չի ուզում մտնել այն սենյակը, ուր Աբեղյանը մահամերձ պառկած է լինում։
Մի կերպ, ինչպես ասում են, Աճառյանին հրում մտցնում են Աբեղյանի սենյակը, դուռը կողպում, որ Հրաչյան մտքափոխ չլինի ու դուրս գա սենյակից։
Իրենք բանալու անցքից հետևում են, թե ինչ է լինելու, ինչ են խոսելու այդ օրհասական պահին։
Աճառյանը նստում է Աբեղյանի մահճակալին մոտ դրված աթոռին ու մնում լուռ։ Երկար որ նստում են անխոս, վերջապես Աբեղյանն է առաջինը լռությունը խզում.
— Է՜, Հրաչյա, գնում ե՜մ, — ասում է Աբեղյանը հուսահատ։
— Որ գնում ես, էնտեղ որ հանդիպես Մեսրոպ Մաշտոցին, ի՞նչ ես պատասխան տալու, — հակադարձում է Աճառյանը»։
