Գրող Վրեժ Սարուխանյանը Էդվարդ Սուրենի մահվան տխուր առիթով գրել է․ «Արագածի հպարտ լանջին մի գյուղ կա՝ անունը Շղարշիկ, ուր ապրում էին Էրգրից՝ Մարութա սարի կարոտով երազող գաղթական սասունցիներ։ Նրանց կարոտները սպասման ցավից պատկերներ են դարձել՝ ցավոտ, բայց հպարտ, արժանապատիվ ու Էրգրոտ։
Այդ կարոտներից ծնվեց Էդիկը, որին աշխարհը ճանաչեց որպես տաղանդավոր նկարիչ Էդվարդ Սասուն։ Ծնվեց Շղարշիկում, սովորեց և աշխատեց Երևանում, գեղանկարչական ակադեմիան ավարտեց Պետերբուրգում, ապրեց Հնդկաստանում, հետո՝ Տաիլանդում։ Նա էլ յուրովի գաղթական էր իր պապերի պես։
Վերջապես իր ոդիսականն ավարտեց Հայաստանում, ուր նոր տուն էր կառուցել, զավակներ մեծացրել, արվեստանոց հիմնել և աշխարհի հետ խոսել դասական գեղարվեստի լեզվով։ Էդիկը համաշխարհային կատալոգներում ժամանակակիցներից դասական ոճի վերջին հայ նկարիչն էր։
Նրա կտավները վրձնահար կռունկներ են, որոնք հայոց կարոտի խաբրիկներն են հասցրել Ամերիկա, Հնդկաստան, Անգլիա Թաիլանդ և այլուր։ Սարալանջի ժայռերի սոսափն ու ալպիական ծաղիկների բույրը Էդիկը գույների ճախրանքով աշխարեաշխարհ տարավ և կերպարվեստի համաշխարհային վարպետների ծննդավայրերի քարտեզում մի կետ ավելացրեց՝ Շղարշիկ, որի հայրենի հողի տաք գրկում սասնա պապերի կողքին ննջելու է Էդվարդ Սասունը»։
