Սարգսյան Նարեկը գրում է․ «Ես կարծում եմ, որ ծնողները մարդու ամենամեծ թշնամին են։ Ինչքան ժամանակ կխնայվեր, ինչքան դժբախտություններ չէին լինի, եթե դուք ճանաչեիք ձեր իրական թշնամիներին — ձեր ծնողներին, որ սիրում են ձեզ և թշնամություն են անում ձեր նկատմամբ։
Վաղ տարիքում ծնողը թշնամի չէ, որովհետև մարդու ճանաչողությունը վաղ փուլում է։ Տարիքի հետ խնամքը պակասում է, ճանաչողությունը՝ ավելանում, աստիճանաբար հասնում է մի պահ, երբ վնասը ավելի շատ է, քան օգուտը։ Ծնողի վնասը դիտավորյալ վնաս չէ։
Բայց քանի՞ տարի պիտի դուք ապրեք և շնչեք, մինչև հասկանաք, որ վնասը վնաս է՝ անկախ այն բանից դիտավորյալ է թե ոչ, գոնե մինչև մեռնելը կհասկանա՞ք։ Անկեղծ եմ ասում ձեզ, ոչնչի չեք հասնի, եթե չճանաչեք ձեր իրական թշնամիներին և չչեզոքացնեք նրանց։
Ծնողի խորհուրդը թշնամություն է, ծնողի օրինակը թշնամություն է, հաճախ ծնողի ներկայությունը նույնիսկ — թշնամություն է։ Հաջողակ մարդկանց ճնշող մեծամասնությունը իրենց հաջողություններին հասել է ծնողներից հեռու, ծնողներից թաքուն, ծնողների ինադու, ծնողների նյարդերը սղոցելով, ծնողների սրբությունների վրա թքելով, ծնողների արժեքները ոտնահարելով — այլ կերպ ասած — ծնողների թշնամությունը չեզոքացնելով։ Ահա իրականությունը»։
