Ալլան և Դիման ընկերություն են անում դպրոցական նստարանից։ Ցավոք, Դիմայի մայրն առաջին իսկ օրից չի հավանել հարսնացուին՝ հետ պահելով որդուն մոտալուտ հարսանիքից՝ համոզելով, որ դեռ շուտ է, իսկ Ալլայի պես աղջիկները շատ են:
Բարեբախտաբար, Դիման ուշադրություն չի դարձրել նրա խոսքերին՝ պատրաստ լինելով Ալլայի համար ամեն ինչ անել։
Եվ ահա հանդիսությունների օրն Ալլան, որն ամեն ինչին դիմացել է և զզվել է սկեսուրից, որոշել է կենաց ասել: Խիզախություն ձեռք բերելով՝ նա խոսեց․ «Տատյանա Անատոլևնա, ցանկանում եմ այս գավաթն ըմպել ձեր առողջության համար։
Մենք շատ բաներով ենք պարտական ձեզ։ Դուք արեցիք հնարավոր ամենը՝ մեր հարաբերությունները քանդելու համար․ բամբասում էիք հարևանների հետ, մեր մասին կեղծ լուրեր տարածում, կռիվ գցում մեր մեջ, Դիմային հետ պահում հարսանիքից, անգամ եկել էիք մեր հարսանեկան արարողությանն սպիտակ զգեստով և լացակումած աչքերով։
Մենք ավելի մոտ ենք դարձել, մեր սերն ավելի է ամրացել և մի քանի անգամ աճել։ Շնորհակալ ենք ձեզ՝ դրա համար»:
Դահլիճում քար լռություն տիրեց, երբ հարսը վերջացրեց խոսքը և շրջվեց՝ փորձելով գտնել Դիմայի մորը։ Պարզվեց՝ կինը լքել է հանդիսությունների սրահը: Այդկերպ զույգն ապացուցեց՝ իրական սերն անհնար է կոտրել:
