Իզաբելլա Աբգարյանը գրում է․ «Տուրիզմ արձաններով չեն զարգացնում, այլ՝ առաջին հերթին դեպի քո երկիր խելամիտ փոխադրման և այստեղ մատչելի մնալու գներով: Փոքրիկ Ախալցխան, որը քարտեզի վրա էլ չես գտնի, բազմաթիվ եվրոպացի զբոսաշրջիկներ են այցելում, շատերը՝ մեկ֊երկու օրով, հետո շարժվում Վրաստանի այլ վայր:
Ինձ հետ այդ օրերին հյուրատանը մնում էին գերմանացի, շվեդ, լեհեր: Բոլորը լեռներում hiking-ի սիրահար էին:
Բնականաբար, հեռախոսով ցույց տվեցի, թե ինչ հարուստ է նման վայրերով Հայաստանը՝ հրավիրելով նաև մեր երկիր: Լեհերն ասացին, որ մենք Ռուսաստանին ենք սատարում, դրա համար չեն դիտարկել մեր երկիրը արձակուրդ մեկնելիս:
Գերմանացին ու շվեդները փորփրեցին հյուրատների գները ու ասացին, որ շատ թանկ է: Ինքներդ դատեք. 5 գիշեր, երկու անձի համար, ընտիր նախաճաշով հյուրատանը վճարել եմ 88$ (այն էլ booking-ով, որ փայ ունի): Ընդհանուր շրջագայությունը՝ ռեստորաններում սնվելով, քաղաքից դուրս միկրոավտոբուսներով տարբեր վայրեր այցելելով, գնալ֊գալով, արժեցավ մոտ 150 000 դրամ: Ի դեպ, 2014֊ից 500 դրամանոցներ էինք հավաքում, որոշեցինք, որ ծախսելու լավագույն ձևը ուղևորությունն էր: 170 000 դրամ էինք հավաքել
Կարո՞ղ ենք հենց մենք մեր երկրում այդ գումարով այդքանն անել: Ոչ:
Մենք նույնիսկ ներքին նորմալ տուրիզմի պայմաններ չունենք: Ա կետից Բ կետ հասնելը բարդ է, եթե մեքենա չունես: Իսկ հյուրատների, ռեստորանների գներն էլ շատ թանկ են, եթե պայթած վիճակ չի: Լավ է, որ վերջին տարիներին արշավական խմբեր կան: Մատչելի է ստացվում: Բայց բոլորը չէ, որ սիրում են խմբակային ճամփորդություններ: Կարող եք տաս արձան տեղադրել, բայց եթե գներով պարտվում եք կողքի երկրին, նույն բնության ու սարերի համար այնտեղ կնախընտրեն գնալ»:
