Գրող Մարկ Արենը գրում է․ «Գիտակցաբար գրում եմ հայերեն, որովհետև սա զուտ անձնական է։ Եվ այսպես, Սումգայիթից հետո դժվար էր հանդիպել մի հայ, նույնիսկ արմատացած մարքսիստների շրջանում, ովքեր կասկածում էին, որ Արցախն Հայաստան է։ Սրճարաններից, հեռուստացույցներից, ռադիոներից և նույնիսկ լվացքի մեքենաներից հնչում էր Հեքիմյանի «Ղարաբաղցի» երգը։
Հայ հասարակության մեջ պետք է տեղի ունենար մի շատ արտառոց բան, որպեսզի 30 տարի անց իրենց իրավացիության և անպшտժելիության մեջ համոզված հայերը հայտարարեին, որ Ղարաբաղն, իհարկե, ադրբեջանական է։ Այսպիսով, մենք՝ հայերս, ընդունում ենք, որ այս երկու պшտերազմների ընթացքում կրած բոլոր զnհերը ոչ միայն զուր են եղել, այլև հшնցավոր։
Իզուր էր Սումգայիթը, իզուր էին տասնյակ հազարավոր uպшնվածներ և վիրшվորներ երկու шրյունալի պшտերազմների և հարյուրավոր մեծ ու փոքր բшխումների ընթացքում, իզուր էր միլիոնավոր հայերի արտագաղթը, իզուր էր шյլանդակված հարյուր հազարավոր երեխաների մանկությունը, որոնք մեծացան չտեսած հայրերին, իզուր էին շրջափակումը, էներգետիկ ճգնшժամը։ Մի խոսքով, այդ ամենը իզուր էր։
Եվ ստացվում է, որ այդ ամենն ի շահ էր այն բանի, որ ԼՏՊ-ն ու նրա նման մի փունջ տարակուսանքներ, որոնք ունակ չեին ինքնուրույն աշխատսցնել նույնիսկ ծխախոտի լարյոկ գայի՞ն իշխանության։ Հայեր, գուցե մենք խելшգшրվում ենք։
Կարողա՞ մեր բոլորի գլուխը օդա թողնում։ Քանի որ նույնիսկ եթե ուտիճը ծնվել է իմ խոհանոցում, դա չի նշանակում, որ դա իր խոհանոցն է, իսկ ես oկուպանտ եմ»:
