Այսօր Սարգիսը կդառնար քսանհինգ տարեկան: Հայրենիքից հեռու, բայց հայրենասիրական ոգով մեծացած Սարգիսը հոգով մշտապես կապված էր հայրենիքի հետ: Ունենալով հայկական բանակում ծառայող քեռիներ՝ Սարգիսը միշտ ցանկանում էր նրանց նման հայկական բանակի համազգեստ կրել:
Սարգիսն ու նրա ընտանիքի անդամները նրա պայառ ապագայի հետ կապված մեծ հեռանկարներ ունեին. նա շատ լավ ֆուտբոլիստ էր, արդենիսկ ուներ մեծ ձեռքբերումներ այդ ոլորտում:
Ապրիլյան վերջին հեռախոսազանգի ժամանակ Սարգիսը հանգստացրել է նողներին ու քեռուն՝ վստահեցնելով, որ ամեն ինչ կարգին է: Դա նրա վերջին զրույցն է եղել Սարգսի և նրա ծնողների միջև:
Սարգիսն ընկերոջ հետ զոհվել է հակառակորդի հետ թեժ մարտում: Ընկերներին հաջողվել է հետ մղել հակառակորդին՝ գրավելով կարևոր տարածքներ: Դրանից հետո հակառակորդի նետած արկից Սարգիսն ու ընկերը զոհվում են:
Սարգիսն այսօր ծնողների կարոտի և հպարտության թանկագին աղբյուրն է դարձել իր մշտական բացակա ներկայությամբ:
